miércoles, 17 de enero de 2018

Sueña un poquito conmigo.

En la interminable historia de su mirada oscura, podía ver el tormento y la alegría que yo algún día encontraría. Fugaces fueron los cruces y fuertes sentí los roces. Su único nombre en mi mente resonando. Tediosa búsqueda de emociones nuevas, y triunfantes serendipias acabaría topándome. Con la mirada perdida, suspiro empañando el cristal mientras de fondo se escucha a Jocelyn, y en mi aliento encuentro frases pérdidas y pensamientos sueltos que te llaman en cada combate. Y sin quererlo, me paro a pensar que aún sigo ahí parada, atrapada en tu mirada, y en la interminable historia que tus ojos me cuentan, esperando a que todo lo que mi descabellada mente imagina, se haga realidad.

lunes, 8 de enero de 2018

Lo siento...

¡Hola a todos! Bueno, antes que nada, feliz año a todo el mundo, y perdón por haber ewstado tan inactiva estas últimas semanas, pero es que no había absolutamente nada que me inspirase puro sentimiento como para escribir. De todas foprmas no os preocupéis, ya que dentro de poco vienen varios poemas y prosas muy cargados, y espero que os gusten tanto como a mi me gustó escribirlos. Nos vemos pronto😘😘😘.

lunes, 13 de noviembre de 2017

Escritura

Volveré a escribir, volveré a escribir como lo hacía antes. Con rabia, con angustia. Se verán así reflejadas mis frustraciones más claramente, y no usaré metáforas para camuflar. Escribiré como antes y me sentiré vacía, porque aquella forma de escribir no me llena como la de ahora. Escribiendo como lo hacía antes aumentará mi odio hacia ti y hacia el mundo. Sólo hablaría de dolor y de presión. Cuando mi vida vuelva a ser así, volveré a escribir como antes. Podemos escribir sobre las malas rachas, y sobre las buenas también. Podemos escribir sobre lo que nos preocupa en el futuro, pero si escribimos suponiendo, no lograremos averiguar lo que sentimos. Sigo escribiendo como yo se hacerlo, alternando dolor y alegría en mi paleta del alma. Mezclo sensaciones escribiendo, y en mi mente sólo yo las entiendo. Escribiendo alivio mis penas, y represento mis euforias (buenas y malas). Escribir para mi es ahogarme en la tinta de mi bolígrafo favorito, y sumergirme en las letras de esta página en blanco. Y suspirando escribo sobre aquello que no ves y no sientes. Y que sólo ven algunos en mis ojos. Porque escribir es vida, y mi vida es escribir.

                     
                                                                               KM


Voltaire

lunes, 6 de noviembre de 2017

Por 13 razones.

Un día volaré,
muy muy lejos de aquí,
donde no podrás verme.
ni oírme,
ni sentirme.

Un día me desnudaré,
quedaré limpia por siempre,
y me echarás de menos,
lo sé.

Un día me meteré en la bañera,
para que la sensatez fluya,
y punzará para siempre mi cuerpo,
mi llanto,
mi lamento,

Un día.

             KM




Si, sé lo que muchos estaréis pensando. Este es un poema dedicado a una de las series que me han gustado y que han pegado más fuerte esta año: Por 13 razones. En este poema recojo la escena en la que Hannah se suicida. Me pareció una escena demasiado realista y que sinceramente me impacto mucho. Y en cuanto acabé la serie, decidí escribir esto. Las palabras fluyeron solas. Espero que lo hayáis disfrutado.




                       

lunes, 30 de octubre de 2017

Descubrimientos rutinarios

Hay veces que pienso en lo que sería el mundo sin música, sin libros o sin estos pequeños arreboles que estoy viendo ahora mismo. Sin esas pequeñas cosas que son las que felices de verdad nos hacen. ¿Cómo es que mis ojos perciben tal belleza?¿Cómo es que se forman colores distintos y que yo pueda sentirlos? La voz de una abuela hablándole a su nieta me abraza. La tierna inocencia de sus palabras consigue transportarme a mi infancia de nuevo. Hay un chico sentado a mi lado, y su mano habla de fantasía para evadirse del mundo. Somos sólo dos jóvenes más, incomprendidos, disfrutando de las pequeñas cosas, compartiendo un enterno silencio. Ya no hay rastro del sol en el horizonte, pero aún observo sus pequeños destellos desafiantes con volver a salir y brillar por siempre. No tengo billete a mi mundo, pero el chico sentado a mi lado escucha Beret, y eso es suficiente por hoy. En el frente hay una mujer aferrando su vida, y parece que esté hablando de amores. He descubierto algo nuevo: El chico sentado a mi lado ahoga sus penas en la efimeridad de las cenizas, y dibuja hipnotizantes formas con su espectro. En cuanto le observo cruzamos miradas, seguimos compartiendo un silencio, pero no incómodo. Es un silencio de ocaso. En este preciso instante, el cielo se tiñe de tierra, y pareciera que el cielo se uniera a las despuntantes cumbres de Cíes. Alfonso me mira inmóvil, a pesar de no tener ojos, pero su mirada me transmite satisfaccion. Lo repetiré.


lunes, 23 de octubre de 2017

Galicia, non debes chamarte nunca española.


Probe Galicia, non debes
chamarte nunca española,
que España de ti se olvida
cando eres, ¡ai!, tan hermosa.
Cal si na infamia naceras,
torpe, de ti se avergonza,
i a nai que un fillo despreza
nai sin corazón se noma.
Naide por que te levantes
che alarga a man bondadosa;
naide os teus prantos erixuga,
i homilde choras e choras.
Galicia, ti non tes patria,
ti vives no mundo soia,
i a prole fecunda túa
se espalla en errantes hordas,
mentras triste e solitaria
tendida na verde alfombra
ó mar esperanzas pides,
de Dios a esperanza imploras.
Por eso anque en son de festa
alegre á gaitiña se oia,
eu podo decirche:
Non canta, que chora.

           Rosalía de Castro.




Para todas aquelas persoas que non saben o ocurrido o fin de semana do 13 ao 15, Galicia, a miña terra querida, convertiuse nun inferno para todos nos. Dóeme profundamente saír pola ventá polas mañas e ver un páramo desolado, que días atrás inspiraba frescura e aroma a xuventude. Os meus campos arrasados por xente sen alma, que traicionou á súa terra por cartos, e que deixou tras de sí anos e anos de morte e vacío. Tanta xente desaloxada dos seus fogares, e tantos animais perdidos e confusos. Galicia, non debes chamarte nunca española, que españa de ti se olvida, pois Portugal estando nunha situación peor ca nos, axudou máis co noso país. Galicia é o pobo galego, que somos os únicos que nos sacamos as castañas do lume. Por primeira vez en moito tempo, vin a afouteza dos galegos para loitar unidos polo noso. E iso, danos forzas para coninuar. Non deixaremos que ninguén desprecie o noso, porque somos galegos, e valemos ouro.


Vouvos deixar aquí un vídeo que, persoalmente, paréceme de moito interese porque toca dous temas moi importantes, e aínda que a primeira vista non pareza que estén relacionados, o están, e moito. Na miña opinión, eu xamáis podería haber expresado mellor os meus ideais.






martes, 17 de octubre de 2017

Nada más importa.

Cuando mi corazón deje de latir,
y cuando mis pensamientos dejen pues,
de ser escritos,
olvidaré lo que esos trastes me hicieron sentir,
alguna vez.

Cuando mis pasos sean en vano,
y cuando esta nube rosada,
se disperse en el tiempo,
y en el lamento del viento,
olvidaré lo que sus voces inculcaron en mí.

Y olvidaré también,
esa voz de fondo,
que me recuerda el aroma de tu cuerpo.

Y será entonces,
que nada más importará,                                     
si veo tu sonrisa cada día,
y si en mis cascos,
sigue retumbando su áspera
y
melodiosa voz.

                   
                        KM.